Een hele opluchting

Dinsdag 1 juli hadden we onze eerste echo. We kregen een klein pindanootje te zien op het scherm en het hartje klopte dubbel zo snel als het mijne. Alles is dus tip top in orde. Het dossier op de fertiliteitsafdeling werd voorlopig gesloten en we moeten een "gewone" gynaecoloog raadplegen voor de verdere begeleiding van de zwangerschap.
Ik ervaar het nog steeds als een wonder dat het zo snel en zo goed is gegaan. Vandaag ging ik binnen in een babyzaak, maar ik durfde toch nog niets te kopen want ik kan het nog steeds niet geloven...
De laatste weken ben ik erg misselijk en moe, typische verschijnselen dus ik trek er me niet zoveel van aan. Ik ben gelukkig en Jo is dat ook!

Voorlopig nog "oef", maar in gedachten nog "ai"

Vorige zondag kregen we nogmaals blij nieuws. Ik ben nog steeds zwanger.
Momenteel zit ik nu in mijn zesde week. Ik tel de dagen af tot de eerste echo, want een miskraam kan nog steeds...
Sinds vorige vrijdag heb ik last van een gevoelige maag. Ik ben redelijk misselijk, maar ach, dat neem ik er bij. Het is tenslotte voor de goede zaak.
Mijn darmen en rug spelen me erg veel parten en ook emotioneel zit ik er wat onderdoor. Waarschijnlijk door de pijn en de spanningen van de afgelopen maanden. De dokter heeft me drie weken thuis geschreven om te rusten en de kans op een miskraam niet te vergroten. Het is voor mij wel een opluchting omdat het werken met de cliënten op het ocmw echt wel zwaar is als je zelf zo onder spanning staat.
Op 1 juli om 11.40u hebben we onze eerste echo, pas dan, als het goed loopt, zal ik beseffen welk wonder er in mijn buik zit.

8/6/2008 - heeft de embryo zich ingenesteld?

Zondagmorgend om 9.30u mochten we bellen om te informeren naar het resultaat van de bloedprik die een dag eerder had plaatsgevonden. Ik was te nerveus om te bellen. Ik had al enige tijd last van "zwangerschapsverschijnselen", maar dit lag blijkbaar hoofdzakelijk aan de medicatie die ik nog moet innemen. Ik had er dus geen idee van of het nu echt gelukt zou zijn, of dat mijn lichaam me misschien voor de gek hield.
Jo belde en had goed nieuws! De embryo leeft nog en heeft zich ingenesteld. Het is echter nog in een heel vroeg stadium dus er kan nog heel wat mislopen. Hierdoor durf ik niet echt blij te zijn en probeer ik nog een beetje te doen alsof ik niet zwanger ben. Zaterdag moet ik weer bloed laten prikken en zondagmorgend mag ik weer bellen om te horen of ik nog zwanger ben of niet. Het zullen dus nog spannende weken worden!

Van hoop naar wanhoop, naar hoop, naar.....?

Maandag 26/5 mocht ik in de morgend naar het labo bellen om te informeren naar het bevruchten van de 11 eicellen. Het hele weekend had ik nog relatief veel buikpijn en staat mijn buik erg gezwollen.
Het labo laat me weten dat ik om 10.30u mag langskomen voor een terugplaatsing. Ik vraag naar het resultaat: Van de 11 werden er 7 bevrucht maar slechts 2 haalden de eindstreep. Dit wil zeggen dat deze 2 de enige waren die tijdig de correcte celdeling doormaakten.
Ik moest wenen omdat ik wel teleurgesteld was, zoveel moeite voor zo weinig resultaat.
Langs de andere kant mag ik blij zijn dat er toch 2 kansjes op een zwangerschap zijn.
Voor ze het vruchtje terugplaatsten deden ze een echo ter controle van de eileiders. Deze bleken erg gezwollen en er zat ook vocht in mijn buik. Dit is dus de oorzaak van de pijn. Pijnstillers mag/kan ik niet nemen om het vruchtje niet te beïnvloeden.
Ze plaatsten vervolgens het vruchtje in de baarmoeder, het andere wordt ingevroren.
Het was allemaal erg klinisch en afstandelijk..... Jo kon er niet bij zijn. Ik kreeg wel een foto mee van het vruchtje dat nu in mijn buik zit...
Ik stond weer buiten het ziekenhuis voor ik het wist en voelde me erg raar. Ik heb de hele dag gedaan alsof het vruchtje er niet was, maar ben toch maar een kaarsje gaan branden in de kerk.
Gevoelens van hoop en wanhoop, angst wisselen zich af.
Tot op heden heb ik nog veel last van mijn buik, slapen is erg moeilijk gezien de pijn uitstraalt naar mijn rug. Maar we moeten volhouden, Jo en ik.

23/5/2008 Pick Up van de Eicellen

Het was een stresserende ochtend. Om kwart voor negen moeten we ons aanmelden aan de balie van de fertiliteitsafdeling. Jo moet zijn potje met zaadcellen daar afgeven. De zaadcellen mogen niet langer dan een uur in het potje zitten, anders gaan ze dood. Het is thuis dus haasten geblazen om alles in orde te krijgen, op tijd naar het ziekenhuis te rijden,...
We mogen naar de dagkliniek en krijgen er een tweepersoonskamer. Ik installeer me alvast op het bed, ze komen me omstreeks 10.30u halen. Ik krijg twee tabletten Dafalgan. Een pilletje om te kalmeren krijg ik niet omdat ik daar erg slecht op reageer. Ik moet mezelf dan maar kalmeren. Jo heeft twee stripalbums bij, maar ik maak me veel te zenuwachtig om ze met aandacht te lezen. Om 10.30u krijg ik een spuit in de bil, nog een pijnstillend middel.
Ze rollen het bed naar beneden, door de gangen van het ziekenhuis en ik voel me een beetje hopeloos. Al de vrouwen in de wachtzaal van de fertiliteitsafdeling kijken me aan, wetende dat hen dit ook te wachten zal staan.
Ze rollen me de kleine pick-up ruimte in, ik leg me op een soort van bevallingsstoel, met mijn benen open en plein publique. De gynaecoloog (een andere vrouw deze keer, ik heb ze nog nooit eerder gezien) komt me goeiedag zeggen en vraagt me of ik er klaar voor ben. Tja, wat moet ik daar op antwoorden.
Ze reinigen de vagina met een koude vloeistof en geven vervolgens een injectie in de wand van de baarmoederhals. Nogmaals is dat een soort van verdoving. Het voelt een beetje zoals de spuit bij de tandarts.
Vervolgens brengen ze een echo-apparaat tot aan de baarmoeder, er hangt een soort van catheter met een holle naald aan vast. "Een venijnige prik!" waarschuwt de dokter.... Inderdaad, het is de moeite. Ik concentreer me op het echoscherm en zie de naald zoeken naar de eicelfollikels. "Prik", het eerste follikel wordt vervolgens leeggezogen, alles (1 eicel en vocht) in een proefbuis, aan de verpleegster geven en deze holt ermee naar de laborant die het meteen onder de microscoop legt. Zo gaat het 20 minuten door, ook de follikels die niet volledig ontwikkeld zijn worden aangeprikt en leeggezogen. Het is pijnlijk, ik geef de pijn een 7/10. De tattoo die ik me drie jaar geleden op de rug liet plaatsen (dat duurde bijna 4 uur aan een stuk) was minder pijnlijk....
Als ik bijna flauw ben gevallen van de zeer en van het op mijn tanden bijten is de ingreep voorbij. "Hoeveel?", vraag ik. "Het zijn er 11, een goed resultaat", zegt de dokter.
Dit weekend worden ze bevrucht met de zwemmerkes van Jo. Maandag 9.30u moet ik bellen met het labo. Ze zullen me dan zeggen of er een geslaagde bevruchting bij is en of ik moet langskomen om er eentje in de baarmoeder te plaatsen.
Nogmaals, helemaal niet romantisch, erg klinisch allemaal.
Ondertussen moet ik driemaal per dag een tablet vaginaal bij mezelf inbrengen, niet erg handig. Dit om de baarmoeder voor te bereiden op een embryo...

19/5/2008......zoveel weken later, de confronterende realiteit van IVF

Op 16 april ging ik van start met een puffer, deze moet ik om de drie uur gebruiken (behalve gedurende de nacht) om mijn hormonen te onderdrukken. Je komt dus in een menopauze terecht. Voor iets meer dan een maand voel ik me erg betrokken in de leefwereld van de 50-plussers: zweten, snel moe, opvliegers, emotionele schommelingen (Jo moet dan heel geduldig met me zijn),...
"Oh", zei mijn tandarts, "heb jij dan gedurende de nacht ook zo'n momenten dat je badend in het zweet wakker wordt?!" Ja, ik voel mee met de menopauzers, maar zou liever zo snel mogelijk terug "jong" zijn, danku...
Nog éénmaal krijg ik mijn maandstonden, ze duren wat langer dan normaal. Als mijn baarmoeder en eierstokken helemaal in slaap zijn gevallen zegt de dokter dat het tijd is voor de stimulatie. Elke ochtend krijg ik een injectie in de buik. Jo doet het want zelf zie ik het niet zitten om massochistisch te zijn... De injecties zijn relatief pijnlijk, vermoedelijk door het littekenweefsel in mijn buik.
Ik zit nu momenteel in dag 13 van de stimulatie, ondertussen moet ik nog steeds verder blijven puffen om de drie uur. Mijn eierstokken zijn blijkbaar nogal lui, maar de follikkels groeien toch grondig. Ik voel het, een gezeur in mijn buik, last van duizelingen, misselijkheid en mijn darmen liggen ook volledig in de knoop. Het werkt serieus op mijn zenuwen en mijn ticket naar de hemel heb ik reeds verloren met het gevloek en getier de afgelopen weken...
Het is vernederend om steeds op controle te gaan bij de dokter, zeker als ze me zegt dat mijn rechtereierstok wat te traag is, voel ik me een misslukkeling. Vooral ten opzichte van Jo, want hij is zo vruchtbaar als de Nijl...
Ik voel me erg kwetsbaar naar de buitenwereld toe omdat ik diegene ben die moet geholpen worden om de normaalste zaak van de wereld te verwezelijken: zwanger worden. Ik durf zwangere vrouwen nauwelijks in de ogen te kijken, ik gun ze hun geluk en terwijl wil ik ze verwensen....
Ik voel me soms heel alleen in mijn strijd voor een kind, ik sluit Jo soms heel bewust uit mijn wereld. Ik besef dat hij zich even machteloos voelt als ik, maar langs de andere kant begrijp ik niet dat hij mij graag kan zien, ik die hem misschien geen kind kan geven...
Ik probeer het ook positief te zien, deze strijd die ik nu lever, samen met Jo.....als het ooit zou lukken zal ik zo bewust genieten van het mooie geschenk van een zwangerschap, ik zal het koesteren als een onbetaalbare schat.....en als het kind later een vloekende tiener is die me toeroept dat hij wou dat hij nooit geboren was presenteer ik hem wel de rekening van de IVF cycli, voilà!

De eerste afspraak... 26/2/2008

Deze morgend hadden we een eerste gesprek met de fertiliteitsspecialiste. Ik was enorm zenuwachtig toen we in de wachtzaal van de fertiliteitsafdeling zaten... Je ziet veel vrouwelijke patiënten met een boekje wachten op een consultatie, er lag een vrouw op een ziekenhuisbed in de gang, verpleegsters lopen druk heen en weer. Ik vroeg me vooral af of de dokter wel zou meevallen, of ze menselijk genoeg zou zijn. Je hebt vaak zo van die afstandelijke dokters die je het gevoel geven dat je een studie-object bent...
We hoorden onze naam afroepen en liepen met een bang hartje de spreekkamer in........het eerste wat we zagen was een bijzonder vriendelijk glimlachende vrouw!
We namen samen met de dokter mijn operatieverslagen uit het verleden door en alles was al snel zo klaar als een klontje......iets waar ik reeds 10 jaar mee bezig was werd "eindelijk" werkelijkheid: ik ben onvruchtbaar en als ik een kind wil moet ik al mijn hoop vestigen op IVF (In Vitro Fertilisatie).
Hoe voelen we ons als koppel, mijn lieve partner Jo en ik? In de eerste plaats vreemd, we hebben de "planeet der bevruchting" betreden. We voelen in zekere zin opluchting, maar ook veel angst voor wat de toekomst ons zal brengen. We nemen een definitieve stap in onze relatie, we stappen in een bootje, maar de zee die we bevaren kan erg stormachtig zijn....zal onze relatie hieronder lijden, zal onze liefde sterk genoeg zijn om deze emotionele roetsjbaan te nemen?

Na het gesprek met de dokter moesten we nog even langs de balie om een nieuwe afspraak vast te leggen. Er stond een dame met een maxi cosi, baby incluis. "Hmm, hier heb je dus een baby op bestelling", dacht ik even. Tja, de romantiek is wel zoek bij deze vorm van bevruchting, het is allemaal zo klinisch... Ironisch genoeg hangt er in de gang een artikel van onze dokter aan de muur met het opschrift "dit is geen babyfabriek".

Al bij al zijn Jo en ik een beetje euforisch omdat we deze stap gezet hebben, maar of dat zal blijven duren is maar de vraag. Ik ben nogal pessimistisch.... Ik weet al van m'n 17de wat er met mij aan de hand is, voor Jo is het allemaal nieuw.... Staan we hierdoor beiden niet op een ander niveau, zullen we hierdoor meer ruzie maken, zullen we hierdoor op de duur niet meer met elkaar kunnen communiceren....of komen we elkaar onderweg weer tegen in ons verdriet, onze hoop en wanhoop? De tijd brengt raad....