23/5/2008 Pick Up van de Eicellen

Het was een stresserende ochtend. Om kwart voor negen moeten we ons aanmelden aan de balie van de fertiliteitsafdeling. Jo moet zijn potje met zaadcellen daar afgeven. De zaadcellen mogen niet langer dan een uur in het potje zitten, anders gaan ze dood. Het is thuis dus haasten geblazen om alles in orde te krijgen, op tijd naar het ziekenhuis te rijden,...
We mogen naar de dagkliniek en krijgen er een tweepersoonskamer. Ik installeer me alvast op het bed, ze komen me omstreeks 10.30u halen. Ik krijg twee tabletten Dafalgan. Een pilletje om te kalmeren krijg ik niet omdat ik daar erg slecht op reageer. Ik moet mezelf dan maar kalmeren. Jo heeft twee stripalbums bij, maar ik maak me veel te zenuwachtig om ze met aandacht te lezen. Om 10.30u krijg ik een spuit in de bil, nog een pijnstillend middel.
Ze rollen het bed naar beneden, door de gangen van het ziekenhuis en ik voel me een beetje hopeloos. Al de vrouwen in de wachtzaal van de fertiliteitsafdeling kijken me aan, wetende dat hen dit ook te wachten zal staan.
Ze rollen me de kleine pick-up ruimte in, ik leg me op een soort van bevallingsstoel, met mijn benen open en plein publique. De gynaecoloog (een andere vrouw deze keer, ik heb ze nog nooit eerder gezien) komt me goeiedag zeggen en vraagt me of ik er klaar voor ben. Tja, wat moet ik daar op antwoorden.
Ze reinigen de vagina met een koude vloeistof en geven vervolgens een injectie in de wand van de baarmoederhals. Nogmaals is dat een soort van verdoving. Het voelt een beetje zoals de spuit bij de tandarts.
Vervolgens brengen ze een echo-apparaat tot aan de baarmoeder, er hangt een soort van catheter met een holle naald aan vast. "Een venijnige prik!" waarschuwt de dokter.... Inderdaad, het is de moeite. Ik concentreer me op het echoscherm en zie de naald zoeken naar de eicelfollikels. "Prik", het eerste follikel wordt vervolgens leeggezogen, alles (1 eicel en vocht) in een proefbuis, aan de verpleegster geven en deze holt ermee naar de laborant die het meteen onder de microscoop legt. Zo gaat het 20 minuten door, ook de follikels die niet volledig ontwikkeld zijn worden aangeprikt en leeggezogen. Het is pijnlijk, ik geef de pijn een 7/10. De tattoo die ik me drie jaar geleden op de rug liet plaatsen (dat duurde bijna 4 uur aan een stuk) was minder pijnlijk....
Als ik bijna flauw ben gevallen van de zeer en van het op mijn tanden bijten is de ingreep voorbij. "Hoeveel?", vraag ik. "Het zijn er 11, een goed resultaat", zegt de dokter.
Dit weekend worden ze bevrucht met de zwemmerkes van Jo. Maandag 9.30u moet ik bellen met het labo. Ze zullen me dan zeggen of er een geslaagde bevruchting bij is en of ik moet langskomen om er eentje in de baarmoeder te plaatsen.
Nogmaals, helemaal niet romantisch, erg klinisch allemaal.
Ondertussen moet ik driemaal per dag een tablet vaginaal bij mezelf inbrengen, niet erg handig. Dit om de baarmoeder voor te bereiden op een embryo...