Deze morgend hadden we een eerste gesprek met de fertiliteitsspecialiste. Ik was enorm zenuwachtig toen we in de wachtzaal van de fertiliteitsafdeling zaten... Je ziet veel vrouwelijke patiënten met een boekje wachten op een consultatie, er lag een vrouw op een ziekenhuisbed in de gang, verpleegsters lopen druk heen en weer. Ik vroeg me vooral af of de dokter wel zou meevallen, of ze menselijk genoeg zou zijn. Je hebt vaak zo van die afstandelijke dokters die je het gevoel geven dat je een studie-object bent...
We hoorden onze naam afroepen en liepen met een bang hartje de spreekkamer in........het eerste wat we zagen was een bijzonder vriendelijk glimlachende vrouw!
We namen samen met de dokter mijn operatieverslagen uit het verleden door en alles was al snel zo klaar als een klontje......iets waar ik reeds 10 jaar mee bezig was werd "eindelijk" werkelijkheid: ik ben onvruchtbaar en als ik een kind wil moet ik al mijn hoop vestigen op IVF (In Vitro Fertilisatie).
Hoe voelen we ons als koppel, mijn lieve partner Jo en ik? In de eerste plaats vreemd, we hebben de "planeet der bevruchting" betreden. We voelen in zekere zin opluchting, maar ook veel angst voor wat de toekomst ons zal brengen. We nemen een definitieve stap in onze relatie, we stappen in een bootje, maar de zee die we bevaren kan erg stormachtig zijn....zal onze relatie hieronder lijden, zal onze liefde sterk genoeg zijn om deze emotionele roetsjbaan te nemen?
Na het gesprek met de dokter moesten we nog even langs de balie om een nieuwe afspraak vast te leggen. Er stond een dame met een maxi cosi, baby incluis. "Hmm, hier heb je dus een baby op bestelling", dacht ik even. Tja, de romantiek is wel zoek bij deze vorm van bevruchting, het is allemaal zo klinisch... Ironisch genoeg hangt er in de gang een artikel van onze dokter aan de muur met het opschrift "dit is geen babyfabriek".
Al bij al zijn Jo en ik een beetje euforisch omdat we deze stap gezet hebben, maar of dat zal blijven duren is maar de vraag. Ik ben nogal pessimistisch.... Ik weet al van m'n 17de wat er met mij aan de hand is, voor Jo is het allemaal nieuw.... Staan we hierdoor beiden niet op een ander niveau, zullen we hierdoor meer ruzie maken, zullen we hierdoor op de duur niet meer met elkaar kunnen communiceren....of komen we elkaar onderweg weer tegen in ons verdriet, onze hoop en wanhoop? De tijd brengt raad....
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten