Op 16 april ging ik van start met een puffer, deze moet ik om de drie uur gebruiken (behalve gedurende de nacht) om mijn hormonen te onderdrukken. Je komt dus in een menopauze terecht. Voor iets meer dan een maand voel ik me erg betrokken in de leefwereld van de 50-plussers: zweten, snel moe, opvliegers, emotionele schommelingen (Jo moet dan heel geduldig met me zijn),...
"Oh", zei mijn tandarts, "heb jij dan gedurende de nacht ook zo'n momenten dat je badend in het zweet wakker wordt?!" Ja, ik voel mee met de menopauzers, maar zou liever zo snel mogelijk terug "jong" zijn, danku...
Nog éénmaal krijg ik mijn maandstonden, ze duren wat langer dan normaal. Als mijn baarmoeder en eierstokken helemaal in slaap zijn gevallen zegt de dokter dat het tijd is voor de stimulatie. Elke ochtend krijg ik een injectie in de buik. Jo doet het want zelf zie ik het niet zitten om massochistisch te zijn... De injecties zijn relatief pijnlijk, vermoedelijk door het littekenweefsel in mijn buik.
Ik zit nu momenteel in dag 13 van de stimulatie, ondertussen moet ik nog steeds verder blijven puffen om de drie uur. Mijn eierstokken zijn blijkbaar nogal lui, maar de follikkels groeien toch grondig. Ik voel het, een gezeur in mijn buik, last van duizelingen, misselijkheid en mijn darmen liggen ook volledig in de knoop. Het werkt serieus op mijn zenuwen en mijn ticket naar de hemel heb ik reeds verloren met het gevloek en getier de afgelopen weken...
Het is vernederend om steeds op controle te gaan bij de dokter, zeker als ze me zegt dat mijn rechtereierstok wat te traag is, voel ik me een misslukkeling. Vooral ten opzichte van Jo, want hij is zo vruchtbaar als de Nijl...
Ik voel me erg kwetsbaar naar de buitenwereld toe omdat ik diegene ben die moet geholpen worden om de normaalste zaak van de wereld te verwezelijken: zwanger worden. Ik durf zwangere vrouwen nauwelijks in de ogen te kijken, ik gun ze hun geluk en terwijl wil ik ze verwensen....
Ik voel me soms heel alleen in mijn strijd voor een kind, ik sluit Jo soms heel bewust uit mijn wereld. Ik besef dat hij zich even machteloos voelt als ik, maar langs de andere kant begrijp ik niet dat hij mij graag kan zien, ik die hem misschien geen kind kan geven...
Ik probeer het ook positief te zien, deze strijd die ik nu lever, samen met Jo.....als het ooit zou lukken zal ik zo bewust genieten van het mooie geschenk van een zwangerschap, ik zal het koesteren als een onbetaalbare schat.....en als het kind later een vloekende tiener is die me toeroept dat hij wou dat hij nooit geboren was presenteer ik hem wel de rekening van de IVF cycli, voilà!
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten